Το βιβλίο «Ο λοιμός της Αθήνας» αποτελεί διασκευή τεσσάρων αποσπασμάτων από το έργο του Θουκυδίδη μαζί με σκόρπιους στίχους που περιγράφουν τον λοιμό της Θήβας από τον Οιδίποδα Τύραννο του Σοφοκλή. Η ιδέα ήταν τα αποσπάσματα αυτά να αποτελέσουν ένα εκ νέου οργανικό σώμα αναδεικνύοντας ότι η αλαζονεία της εξουσίας σε κρίσιμες ιστορικές περιόδους αποβαίνει μοιραία για τους πολίτες μιας οργανωμένης κοινωνίας. Τα αποσπάσματα διασκευάστηκαν και αποτελούν ένα αυτόνομο έργο που ακολουθεί, αρκετά ελεύθερα, τη δομή μιας αρχαίας τραγωδίας. Το θεατρικό αυτό έργο φιλοδοξεί να συνομιλήσει με το σήμερα και με τις τρέχουσες κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες. Μια εξουσία αποκομμένη από τις συμμαχικές πόλεις, που μόνο κατ’ ευφημισμό παραμένουν «συμμαχικές», αλαζονική μέσα στην ουτοπία της απόλυτης δύναμής της, εμμένοντας στις επιλογές που η ίδια θεωρεί σοφότερες, αφήνει στο πέρασμά της πολίτες νεκρούς. Ο Περικλής χαρακτηρίζει «άχρηστους» τους πολίτες που δε συμμετέχουν στην πολιτική ζωή της πόλης. Και έχει απόλυτο δίκιο. Η αδράνεια του πολίτη επιτρέπει όχι μόνο την παρουσία στην πολιτική σκηνή ανάξιων αρχηγών, αλλά γεννά την ανάγκη σωτήρων οι οποίοι ελέω θεού, λόγου ή τεθωρακισμένων, όπως ισχυρίζεται ο Ελύτης, επιβάλλουν τη θέλησή τους ισχυριζόμενοι ότι πρόκειται για τη θέληση του συνόλου.