Η επανέκδοση του "Λεάνδρου", του πρώτου νεοελληνικού μυθιστορήματος, ενάμιση και πλέον αιώνα έπειτα από τη δημοσίευση του (1834), από κοινού με δύο άγνωστα διηγήματα του συγγραφέα ("Ό Τρισχιλιόπηχος", "Απομνημονεύματα ενός ψιττακού", 1833) μας παρέχει μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα του πεζογραφικού στίγματος του Παναγιώτη Σούτσου της πρώτης μετεπαναστατικής δεκαετίας. Αποτελώντας την ελληνική εκδοχή του μυθιστορήματος του Goethe "Οι οδύνες του νεαρού Βέρθερου" (1774), ό Λέανδρος εντάσσεται στην παράδοση του ευρωπαϊκού βερθερισμού, πού γονιμοποίησε τη φαντασία εκατοντάδων συγγραφέων επιστολικών και ημερολογιακών μυθιστορημάτων δημιουργώντας μια σειρά από ερωτευμένους αυτόχειρες. Λυρικός μονόλογος γεμάτος συναισθηματικές εκρήξεις, οι επιστολές του Λέανδρου ουσιαστικά δεν αποσκοπούν στην επικοινωνία με τον παραλήπτη τους, αλλά αναπτύσσουν τα χαρακτηριστικά της ανεπίδοτης ημερολογιακής σελίδας. Στό σημείο σύγκλισης του Διαφωτισμού με τον Ρομαντισμό ό Σούτσος με αυτά τα πεζογραφήματά του διατυπώνει μια προωθημένη κοινωνικοπολιτική προβληματική, ή οποία τα διαφοροποιεί ως έναν βαθμό από τα ευρωπαϊκά πρότυπά τους.