Ἀθήνα 1893. Χρονιὰ σημαδεμένη μὲ ἐντυπωσιακὰ γεγονότα: σεισμούς, αὐτοκτονίες (Μαίρη καὶ Μιμίκος), ἐγκαίνια διώρυγας τῆς Κορίνθου, «δυστυχῶς ἐπτωχεύσαμεν» τοῦ πρωθυπουργοῦ Τρικούπη κ.ἄ. Στὸν ρυθμὸ τῆς ἐποχῆς του (εἶναι ἡ ὥρα τῆς ἀθηναιογραφίας καὶ τοῦ νατουραλισμοῦ), ὁ εἰκοσιπεντάχρονος δημοσιογράφος τῆς Ἀκροπόλεως Γεράσιμος Βῶκος (1868-1927) παρουσιάζει τὸ πρῶτο του «πολιτικοκοινωνικὸν» μυθιστόρημα μὲ τὸν τίτλο Ὁ Κύριος Πρόεδρος. Λαϊκὸ ἀνάγνωσμα; Πολιτικὴ σάτιρα; Κριτικὴ τοῦ πελατειακοῦ δικομματισμοῦ; Οἰκογενειακὸ δράμα; Ἱλαροτραγωδία; Χρονικὸ τῆς ἀθηναϊκῆς καθημερινότητας; Ὅλα αὐτὰ μαζί. Μιὰ μικροαστικὴ οἰκογένεια βιώνει τὰ ἀδιέξοδά της. Ὁ δημόσιος βίος συνδεδεμένος μὲ τὸν ἰδιωτικό. Δύο χῶροι ἐπικοινωνίας: οἱ πολυσύχναστοι κυβερνητικοὶ προθάλαμοι καὶ ἡ ταπεινὴ κατοικία τῆς ὁδοῦ Πειραιῶς. Ζωντανὸς πίνακας ἐποχῆς, τὸ νεανικὸ μυθιστόρημα τοῦ Βώκου, ἀγνοημένο καὶ δυσεύρετο ἐπί δεκαετίες, προσφέρεται σήμερα σὲ νέα ἔκδοση ἐνεργοποιώντας ἕνα παρελθὸν ἀσφαλῶς μακρινό, ἀλλὰ πάντως οἰκεῖο.