Ο Χρηστοβασίλης, όσο στενόκαρδα κι αν τον αντιμετωπίσουν οι γραμματικοί, παραμένει, εκτός από συνεπής (κι ουχί τζαμπατζής) πατριώτης, ένας διακριτός και σημαντικός συγγραφέας που παρά την πολυπραγμοσύνη και την παραγωγικότητά του, ξεχωρίζει για την αφηγηματική και γλωσσική του δεξιότητα.. Αυτές οι δεξιότητες είναι καταφανείς και στον "Κουτσογιάννη" του. Ο σημειωμένος αλλά και σημαδιακός Κουτσογιάννης, εκπρόσωπος του παλιού κόσμου, πηγαίνοντας στην πολιτεία, πηγαίνει στη νεωτερικότητα. Εισέρχεται αλλά πισωπατά. Όχι από δειλία αλλά από επιλογή. Επιστρέφει στο χωριό του απορώντας που οι άνθρωποι της πόλης δεν καλημερίζονται ή που ζητούν παράδες για να σε φιλέψουν. Είναι, προφανώς, από τους ηττημένους της ιστορίας. Από αυτούς που ο χρόνος τούς προσπερνά και δεν χωράν ούτε στις υποσημειώσεις των νικητών. Χωρούν όμως στις σελίδες ενός διηγήματος που υπενθυμίζει σ' εμάς τους δανειοδίαιτους πως είμαστε από αρχοντόσογα. Πως είμαστε από καλή γενιά.