Στα έργα αυτά ο Λιούις μεταδίδει τη μορφή και την ενέργεια της κλασικής χριστιανικής διδασκαλίας όχι μέσω μιας απλής παρουσίασης του περιεχομένου της (παρότι ήταν εξαιρετικά χαρισματικός και σε αυτό, όταν το έκανε σε διαφορετικό πλαίσιο), αλλά με το να δείχνει ότι το χριστιανικό όραμα της συμφιλίωσης ανάμεσα στο θείο και το ανθρώπινο, η θεραπεία της ανθρώπινης αποτυχίας και εξέγερσης, η σταθερή πίεση πάνω μας να εγκαταλείψουμε την αναλήθεια και την αυτάρκεια, είναι ένα όραμα που ερμηνεύει τον ανθρώπινο κόσμο που γνωρίζουμε. Καμία γωνιά μέσα στις κατακερματισμένες και φοβισμένες καρδιές μας δεν μένει ανέγγιχτη απ' αυτό το όραμα. Οι ανάγλυφες ιστορίες που πλάθει ο Λιούις μάς δείχνουν ότι η επίγνωση της χάρης και η πραγματικότητα της μετάνοιας μπορούν να ζωντανέψουν εξίσου μέσω της φαντασίας όσο και μέσω της διάνοιας. Ή αλλιώς, ο Λιούις μάς δείχνει τη διάνοια να εργάζεται μέσα και μέσω της φαντασίας. Μας βοηθάει να δούμε ότι η πίστη είναι κάτι που προϋποθέτει ολόκληρο τον ανθρώπινο εαυτό μας. Ποτέ όμως δεν το κάνει εύκολο: απαιτείται οδυνηρή αυτοεπίγνωση, και η ταπείνωση να δούμε πού έχουμε πει ψέματα και πού έχουμε λιποτακτήσει. R. W.