Ο αγαπημένος, όπως και ο Θεός, είναι ουσιαστικά ένας βωμός όπου αναλίσκεται το απόθεμα του έρωτα μέσα μας. Αυτή η θυσία, η προσφορά, δεν απευθύνεται στον Θεό ή στον εραστή, αυτοί είναι μονάχα η Επίφαση για την τέλεσή της. Η θυσία είναι Αυτοσκοπός. Ο Αλφόνσο Αλδεβαράν, ένας μεσήλικας, καθ' όλα αξιοπρεπής άνδρας, ανύπανδρος, υπάλληλος για τριάντα συναπτά έτη στο Υπουργείο Οικονομικών, αναπτύσσει, εν μια νυκτί, μια ανεξήγητη, ασυγκράτητη, θρησκευτικής φύσεως λατρεία για τα οπίσθια της νεαρής υπηρέτριάς του, της Άννας. Ποια ήταν όμως η ιδιαίτερη σημασία, η σκοτεινή αλήθεια που ανακάλυψε εκεί; Γιατί ο κώλος της Άννας κατόρθωσε να αφυπνίσει την ψυχή του απ' τον λήθαργό της και με μια αχτίδα αγαλλίασης να τη φωτίσει; Αυτό ήταν ένα ερώτημα στο οποίο δεν κατάφερε καμιά ικανοποιητική απάντηση να δώσει, όμως η αδυναμία του αυτή δεν ήταν παράλογη αλλά επιβεβλημένη, καθώς κάθε αντικείμενο λατρείας εσωκλείει ένα μυστήριο πάνω στο οποίο βασίζεται το αίσθημα αφοσίωσης που εμπνέει και χωρίς το οποίο θα ήταν αδύνατον να υπάρξει και να νοηθεί σαν τέτοιο· πρόκειται για ένα μυστήριο που δεν επιζητεί να λυθεί αλλά να παραμείνει ως έχει και που αντανακλά κάτι από τον γρίφο του ίδιου του λάτρη.