Είχα καταλάβει πώς είχαν περάσει ανεπιστρεπτί οι εποχές που είχα οποιαδήποτε δυνατότητα. Οποιαδήποτε ελευθερία. Το αίμα στα χέρια και τα ρούχα μου μού το θύμιζε όσο και να ήθελα να το αγνοώ. Ήταν ακριβώς ο καιρός να υπακούσω, ό,τι και να σήμαινε αυτό. Ήταν το μόνο έξυπνο πράγμα που είχα να κάνω. Ήταν το μόνο πράγμα που μπορούσα να κάνω για να μείνω ζωντανός, και μη περιορισμένος. Και ήταν ακριβώς η ώρα να υπακούσω, και μαζί, να πείσω για την υπακοή μου αυτή. Ακόμη και τώρα, που πέρασε κάποιος καιρός, δεν έχω καταλάβει με σιγουριά τι οδηγούσε την επιμονή τους, ενώ ήταν ξεκάθαρο ότι είχαμε μπλέξει με πράγματα που μας ξεπερνούσαν πάρα πολύ. Ήμασταν δυο απλοί άνθρωποι, ικανοί μεν, αλλά σίγουρα δεν είχαμε σχέση με αυτούς που μας ζητούσαν να υποταχθούμε. Δεν ήταν οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, σίγουρα δεν θα τους γνωρίζαμε σε ένα καφέ της γειτονιάς μας.