Ο Άδωνις ως ποιητής μας είναι πολύτιμος γιατί αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου μιας ανήκουστης γλωσσικής ηπείρου. Η Ευρώπη μαζί με την αποικιοκρατία της απέσυρε και το πολιτιστικό της ενδιαφέρον για έναν κόσμο που αρχίζει στη Μεσόγειο και φτάνει στις τελευταίες κτίσεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου ανατολικά. Ο Άδωνις καταφέρνει να διασπάσει αυτήν την αδιαφορία και με όχημα μιαν αποδοχή γίνεται η μνήμη μιας ολόκληρης ποιητικής, που σε μας τους Έλληνες όλο κάτι θυμίζει, βυθισμένη στην προφορικότητα των γιαγιάδων και των παππούδων μας στα προσφυγικά, ή στις καταλογάδιν αναγνώσεις του Άσματος Ασμάτων στην μετάφραση των Εβδομήκοντα. Ελαφρά πλήκτρα λόγου που αλάφρυναν από το βάρος του χρόνου της παράδοσής τους.