Μια σπάνια λυρική αλληγορία, ότι οι εντεινόμενες καταστροφικές δυνάμεις, στην απόλυτη κυριαρχία τους, δεν θ’αφανίσουν τελικά τον άνθρωπο. Ο Ιππότης εκπροσωπεί τον υψηλότερο βαθμό τελειότητας που μπορεί ν’ αναχθεί το αγωνιζόμενο για την επιβίωσή του ανθρώπινο πλάσμα. Η γενναιότητά του είναι απροσμέτρητη, όπως και η αίσθηση δικαιοσύνης, σ’έναν κόσμο καθημαγμένο από ανελέητες δυνάμεις: όπου τα Τελώνια καθημερινά τον περικυκλώνουν όλο και περισσότερο ασφυκτικά και του πριονίζουν παντοιοτρόπως την ύπαρξη. Η Μελισσάνθη, που φανερώνεται μπροστά του στο μεγάλο πέτρινο σπίτι - "στέγη του κόσμου", απεριόριστα γενναία, εκπροσωπεί ολόκληρο το γενεσιουργό φως της ζωής. Η φυσική της ομορφιά, που κάνει το φως της μέρας να υποχωρεί, υλοποιεί και την αρχέγονη αγνότητα, ως το πρώτο θεμελιώδες στοιχείο αναγέννησης της ζωής. Αλλ’ είναι πλάσμα εντελώς ανθρώπινο. Από τη στιγμή της πρώτης τους συνάντησης, μια μαγνητική δύναμη τους οδηγεί σε ακατανίκητη συμπόρευση. Μαζί κατευθύνονται, ανάμεσ’από ανελέητα εχθρικές δυνάμεις, προς τον έσχατο μεγάλο στόχο...