Στη μέση μιας μέρας, είδα ανθρώπους να περπατούν πάνω κάτω σε έναν δρόμο και ένα παιδί που γελούσε, σαν κέρινο ομοίωμα. Έσπαγε γυάλινα κρινάκια που φύτρωναν στους τοίχους των επιβλητικών κτιρίων. Ένας μαέστρος τού έδινε οδηγίες, και από πάνω χόρευαν κάτασπρα πουλιά. Οι σκιές τους ζωγράφιζαν τις πλατείες και ένα μουχλιασμένο σιντριβάνι με καινούρια χρώματα. Τότε ήταν που βγήκε ιδρωμένος ο φύλακας των ανθισμένων δέντρων και φώναξε προς τους περαστικούς με όλη του τη δύναμη: Είμαι ελεύθερος, είμαι ελεύθερος.