Με τρυφερότητα, ρομαντισμό και νοσταλγία οι συγγραφείς μας μεταφέρουν σε ένα μοναχικό βράχο και μας μιλάνε για ένα παλιό φάρο που αγαπήσανε πολύ. Αυτός ο φάρος στεκότανε πολλά χρόνια ολομόναχος στην άκρη ενός κοφτερού βράχου και έδιωχνε μακριά ότι αγαπούσε... τα καράβια. Τα έδιωχνε από φόβο μην τα χάσει... Πρόκειται για ένα βιβλίο που με πολύ τρυφερό τρόπο μας περνάει μηνύματα γενναιότητας και αυτοθυσίας. Η εικονογράφηση της Ιωάννας Δασκαλάκου κινείται απόλυτα στο πνεύμα των συγγραφέων και γίνεται άλλοτε τρυφερή και άλλοτε σκληρή μα πάντα υποστηρικτική και ιδιαίτερη όπως άλλωστε θα ταίριαζε σ αυτό το παραμύθι.