Τα όντα που τελούν την αναπαραγωγή και εκείνα που προέρχονται από αυτήν, είναι όντα ξεχωριστά το ένα από το άλλο, που διαχωρίζονται από μιαν άβυσσο, μια συναρπαστική ασυνέχεια. Ως άτομα, πεθαίνουμε μοναχικά μέσα σε μια ακατανόητη περιπέτεια, νοσταλγούμε ωστόσο τη χαμένη αλληλουχία. Η αφροδίσια δραστηριότητα της αναπαραγωγής, μία από τις ανθρώπινες μορφές της οποίας αποτελεί ο ερωτισμός, μας βοηθά να την ξαναβρούμε, από τη στιγμή της ένωσης των αναπαραγωγικών κυττάρων, γεννάται μια συνέχεια μεταξύ τους, με σκοπό τη δημιουργία ενός νέου όντος από τη στιγμή του θανάτου τους. Παρομοίως, και μέσω του θανάτου, του βίαιου θανάτου, η προσπάθεια αυτή της απελευθέρωσης έχει εκφραστεί από τις απαρχές της ανθρώπινης δραστηριότητας. Πλην όμως η επιθυμία του φόνου αντιβαίνει σύνολη την οργάνωση των κοινωνιών που έχουν θεμελιωθεί πάνω στην εργασία και τον Λόγο. Εξ ου και η δημιουργία των απαγορεύσεων, στην οποία αντιτίθεται, ή μάλλον προστίθεται, ως μία απαραίτητη υπέρβαση, η παράβασή τους. Ο πόλεμος και το κυνήγι συναντούν, εδώ, την ιερή αιμομιξία και το ιερό όργιο...