Ένα τοπίο που το περπατάνε μυρμήγκια Είμαι απλά ένα τοπίο που το περπατάνε μυρμήγκια· και βρέχει ('έξω απ’ το σπίτι στα σανίδια του κόσμου βροχή) πάνω απ’ τα σύννεφα μόνο βροχή βροχή από διαμάντια από θειάφι βροχή κομμάτια ολάκερα του πάγου που σκάζουν χωρίς να τα ακούσει κανείς ένα ποτάμι που πάλλεται αφρίζοντας χρόνο και σάλια απ’ το άρρητο αφρίζοντας απ’ τα βάθη των κόσμων μια κλωστή από σάλια στο άσπρο σεντόνι με γερμένο κεφάλι στο μαξιλάρι Βροχή