Τα πρώτα χρόνια του 21ου αιώνα η νουβέλα του Ζιονό ήταν πλέον μια κλασική μινιατούρα, ένα από τα κείμενα-κλειδιά της άρτι γεννηθείσας πράσινης συνείδησης, σύμφωνα με τα πιστεύω της οποίας η εμπνευσμένη ανθρώπινη δράση και η δύναμη της φύσης μπορούν μαζί να φέρουν ένα είδος σωτηρίας, ακόμα και σ' έναν κόσμο πληγωμένο και κατεστραμμένο. Η όμορφη, αλληγορική ιστορία του Ζαν Ζιονό έχει τη δική της θρυλική ιστορία. Γραμμένη τη δεκαετία του 1950, προπορεύεται της εποχής της, εμπνέοντας τους αναγνώστες να ανακαλύψουν ξανά τις αρμονίες της φύσης και να προλάβουν την αυθαίρετη καταστροφή της. Ο αφηγητής, πεζοπορώντας στις ερημιές των Κάτω Άλπεων, σταματά και ξεδιψάει με το νερό που τραβάει από το πηγάδι του ο βοσκός Ελζεάρ Μπουφιέ. Κι εδώ αρχίζει η θαυμάσια παραβολή του βοσκού που αποφασίζει να ζήσει μόνος επιτελώντας έργο Θεού. Μέσα σε διάστημα σαράντα χρόνων οι σκυθρωπές, έρημες κι άδεντρες πλαγιές, που τόσο στενάχωρες τις είχε βρει ο πεζοπόρος την πρώτη φορά που τις περπάτησε, μεταμορφώνονται τελείως χάρη στην αφοσίωση ενός ανθρώπου. Κι όλα αυτά με τη βοήθεια λίγων βελανιδιών. Ο Ζιονό ήλπιζε να θέσει σε κίνηση ένα παγκόσμιο πρόγραμμα αναδάσωσης, που θα ανανέωνε τη γη. "Ο άντρας που φύτευε δέντρα" είναι ένας ύμνος στη δημιουργία, μια πηγή πίστης στην ικανότητα του ανθρώπου ν' αλλάζει τη μοίρα του - που είναι η μοίρα του κόσμου.