Tο πρώτο μέρος της ιστορικής αυτής αυτοβιογραφίας, με τίτλο "Ο αντάρτης: Η αρχή", εκδόθηκε τον Ιούνιο του 1941. Σε αυτό ο συγγραφέας διηγείται τα παιδικά και νεανικά του χρόνια στη Μαδρίτη στις αρχές τού 20ού αιώνα. Ήταν παιδί μιας οικογένειας που γνώρισε πολλές στερήσεις. Μετά τον ξαφνικό θάνατο του πατέρα του, η οικογένειά του εγκαταστάθηκε σε μια μικρή σοφίτα κάποιας φτωχικής συνοικίας της Μαδρίτης, όπου η μητέρα του ξενόπλενε στο ποτάμι και έκανε διάφορα θελήματα. Ωστόσο ο ίδιος, σε αντίθεση με τα αδέλφια του, μεγάλωσε στο σπίτι των θείων του, σε μικροαστικό περιβάλλον, οι οποίοι τον έστειλαν σε θρησκευτικό σχολείο Ιησουιτών, με στόχο να γίνει αργότερα μηχανικός. Όμως, σε ηλικία δεκατριών χρονών, ύστερα από τον απροσδόκητο θάνατο του θείου του, αναγκάστηκε να δουλέψει ως υπάλληλος σε μαγαζί και στη συνέχεια ως υπάλληλος σε τράπεζα. Εκείνη την εποχή έγινε μέλος του συνδικάτου και άρχισε να έχει τις πρώτες πολιτικές του ανησυχίες, χωρίς να σταματήσουν ούτε στιγμή να συγκρούονται μέσα του ο αστός και ο προλετάριος. Το δεύτερο μέρος, με τίτλο "Ο αντάρτης: Η πορεία", όπου διηγείται τις πρώτες συγγραφικές του προσπάθειες και τις εμπειρίες του από τον Πόλεμο του Ριφ στο Μαρόκο, εκδόθηκε τον Ιούλιο του 1943. Το τρίτο και τελευταίο μέρος, με τίτλο "Ο αντάρτης: Η φλόγα", εκδόθηκε το Φεβρουάριο του 1946, και αποτέλεσε μεγάλη εκδοτική επιτυχία. Σε αυτό ο Barea διηγείται τα σκληρά χρόνια προτού ξεσπάσει ο Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος, καθώς και τα δύο πρώτα χρόνια του εμφυλίου, από τον Ιούλιο του 1936 μέχρι το Φεβρουάριο του 1938 που ο ίδιος εγκατέλειψε την Ισπανία. Το βιβλίο έγινε ιδιαίτερα αγαπητό στην Ισπανία, τόσο κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, που κυκλοφορούσε παράνομα, όσο και μετά τη μεταπολίτευση, αφού περιγράφει την πιο σημαντική περίοδο της ιστορίας της Ισπανίας μέσα από τη ζωή ενός πρωταγωνιστή των πιο θερμών γεγονότων της.