Η κυκλική αναπαραγωγή του παραμυθένιου μεγαλείου του αγίου Φραγκίσκου δεν τελματούται στην επανάληψη της ανέμης, αλλά στον ανείπωτο και μυστηριώδη τρόπο της θέασης των αξιών. Εκτοξεύεται σε ορθή πορεία στην εσαεί αναγεννώμενη και εμπλουτιζόμενη κατανόησή τους. Η αγάπη που αναβλύζει από την καρδιά του απλώνεται σε όλα τα πλάσματα της οικουμένης, σε κάθε κτίσμα της μεγαλοσύνης του δημιουργού. Συνομιλεί με τα πουλιά, συνετίζει έναν λύκο, γράφει ύμνους για τη σελήνη και τον ήλιο, τη φωτιά και τον θάνατο. Η υλικότητά του αποτελεί το υλικό των μύθων που τον περιβάλλει και σμίγει με την αλήθειά του. Είναι όλα τους αδέλφια του, είναι η νέα επιλεγμένη οικογένειά του. Είναι η ευλογημένη σύμπνοια του κτιστού και του άκτιστου. Και το απίστευτο γίνεται πιστευτό. Γιατί αφορά τον Φραγκίσκο με την παιδική καρδιά που πάλλεται και που δονείται από το πρότυπο του Χριστού, που αγάλλεται στην ασημαντότητα, στην πλήρωση της ανθρώπινης κένωσης, όταν καθοδηγείται και φωτίζεται από το έκπαγλο φως της αληθινής ζωής του Αγαπημένου.