...Να στο πω διαφορετικά τότε. Η ζωή μας είναι ένας καμβάς. Στην αρχή είσαι ελεύθερος να κάνεις αυτό που θες, όταν το θες και σ’ όποιο μέρος του θες. Είναι πάντα άσπρος, κενός και περιμένει εσένα το ζωγράφο. Δε σε κρίνει το πανί. Είσαι εσύ που βάζεις το υλικό για κάθε πινελιά και κάθε διόρθωση πάνω του. ...Κοιτούσα τις φίλες μου. Ορισμένες ζουν με τη φλόγα από κούτσουρα ελιάς. Αργά παίρνει φωτιά αλλά καίει για αρκετό καιρό. Λίγη φλόγα, σταθερή και μυρίζει ωραία. Άλλες, ζούνε με φωτιά από λάδια. Δυνατή φωτιά που κρατά, όμως μυρίζει άσχημα. Αλλά, όλες κατά βάθος ψάχνουν τη φωτιά της βενζίνης. Ένα σπίρτο, αμέσως μια μεγάλη φωτιά που σε καίει και όταν τη βλέπεις νιώθεις τρομακτικά αδύναμος να κάνεις κάτι. Αλλά σου αρέσει! -Τον ορισμό της λέξης «αγάπη» τον ξέρεις; -Όχι, και δεν μου χρειάζεται να τον μάθω για ν’ αγαπώ! ..Είναι δύσκολο, να μη σου πω σχεδόν ακατόρθωτο, να είσαι απλά εσύ, χωρίς υποκρισίες και συμβιβασμούς και να ζεις μέσα στο παιχνίδι της ζωής, μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο της μέρας...