Σε μιαν άκρη του σκονισμένου δρόμου βρίσκεται αδέξια ακουμπισμένο το όνειρο, σαν βαλίτσα που ξεχάστηκε, όταν βιαστικά αποχαιρετούσαμε την παιδικότητά μας, για να περάσουμε στην απέναντι όχθη και με καμάρι να φορέσουμε το καπέλο του ενήλικα. Πόσα αφήσαμε πίσω μας, αλήθεια… Φαντασία, παιχνίδια, ζαβολιές, χρώματα και γέλια. Και εμπρός δεν ξέρουμε τι μας περιμένει… Ανασφάλεια, αμφιβολίες, φόβος, μοναξιά. Γι’ αυτό, πριν αποχωριστώ την χώρα των παιδιών, έκρυψα ένα κομματάκι της στην τσέπη μου, να με φυλά, να φέγγει ελπίδα στα σκοτάδια της ζωής. Αυτό το κομματάκι ήταν η ποίηση.