«Αν υπάρχει ένα πεδίο όπου η τυχαία ποικιλομορφία είναι πανταχού παρούσα, αυτό είναι η βιολογία! Οι βιολόγοι όμως, αντί να την αναγνωρίσουν ως κύρια ιδιότητα του εμβίου, την εξαλείφουν, θεωρώντας τη θόρυβο και κυματισμό. Οι φυσιοκράτες θέλησαν πάντα να βρουν μία τάξη στον χώρο του εμβίου και έκλεισαν τις υπάρξεις σε μικρά κουτάκια που τα ονόμασαν “είδη”. Ωστόσο παρ’ όλες τις προσπάθειές τους δεν υφίσταται ένας ομόφωνος ορισμός του είδους. Οι εξαιρέσεις είναι άπειρες: τα έμβια πλάσματα δεν αγαπούν να κλείνονται σε κουτάκια. Και έπειτα οι πρωτεΐνες, τα θεμελιώδη συστατικά της ζωής, είναι προϊόντα στοχαστικών διαδικασιών και όχι οδηγιών οι οποίες υποτίθεται ότι υπάρχουν σε έναν γενετικό κώδικα. Δύο κύτταρα δεν θα δώσουν ποτέ πανομοιότυπες πρωτεΐνες […] Ο Άνθρωπος με το Α κεφαλαίο γκρεμίζεται από το βάθρο του: δεν κατέχουμε χαρακτηριστικά που θα μας καθιστούσαν ανώτερους. Τα ανθρώπινα πλάσματα οφείλουν να ενταχθούν στην κοινότητα των εμβίων και να αναθεωρήσουν τη σχέση τους με τη “φύση”. Τα έμβια υπάρχουν μόνο σε σχέση με το περιβάλλον τους, και τούτο συνεπάγεται ένα σύνολο αλληλεξαρτήσεων και όχι τον χομπσιανό πόλεμο όλων εναντίον όλων όπως υποστηρίζει ο κοινωνικός δαρβινισμός».