Εάν η πορεία προς το αφηρημένο μπορεί να αποδοθεί στην μυθική σκέψη αντί να θεωρηθεί ότι πηγάζει μόνον από τη σκέψη του μυθολόγου, τότε θα συμφωνήσει ο αναγνώστης ότι υπάρχει ένα σημείο όπου η μυθική σκέψη αυτοϋπερβαίνεται και ατενίζει, πέρα από τις εικόνες που προσκολλώνται ακόμη στην συγκεκριμένη εμπειρία, έναν κόσμο εννοιών αποδεσμευμένων από αυτήν τη δουλεία και των οποίων οι σχέσεις καθορίζονται ελεύθερα: δηλαδή όχι πλέον σε αναφορά προς μία εξωτερική πραγματικότητα, αλλά ανάλογα με τις συγγένειες ή τις ασυμβατότητες που εκδηλώνουν οι μεν απέναντι στις δε, μέσα στην αρχιτεκτονική του πνεύματος. Τον τόπο πάντως μιας τέτοιας υπέρβασης τον γνωρίζουμε: βρίσκεται στα σύνορα της ελληνικής σκέψης, εκεί όπου η μυθολογία παραιτείται προς όφελος μιας φιλοσοφίας που αναδύεται ως προϋπόθεση της επιστημονικής σκέψης.