Στην ποιητική σύνθεση Μύθοι για το τέλος του κόσμου ένα πρόσωπο συγκεντρώνει κείμενα αγνώστων από ετερόκλητες πηγές (χειρόγραφα, επιγραφές, διαδίκτυο), όλα μαρτυρίες για την επισφαλή ανθρώπινη ζωή: σύγχρονη δουλεία, έμφυλη βία, ρατσισμός, ιδεολογικές ψευδαισθήσεις, μετατραυματικές μνήμες, ναυαγισμένη τέχνη, ψυχικές εξουσίες, οικολογική καταστροφή, εμπειρίες της απώλειας. Μαρτυρίες για έναν κόσμο σε αποσύνθεση. Θέλοντας να κρατήσει στη μνήμη τα τεκμήρια που βρίσκει, τα αντιγράφει σε νέο περιβάλλον θεραπεύοντας, σαν μελετητής αρχαίων κειμένων, χάσματα και σφάλματα με τη χρήση εκδοτικών συμβόλων. Η συγκίνηση όμως για την ιστορία του πόνου οδηγεί στη συναρμολόγηση, στην ανασύνθεση και στην ποιητική αποκατάσταση των κειμένων. Αποτέλεσμα, μια αφήγηση με αμφιλεγόμενη προέλευση, για την αλήθεια που μένει ή και που δημιουργούμε, υπό τον φόβο για το τέλος του ανθρώπινου είδους. Γκρεμισμένη τοιχογραφία εποχής Στον τοίχο αχνοφέγγει ομοίωμα προσώπου. Κάποιου στον κόσμο που αγαπήθηκε πολύ. [ Έργο γλύπτη. ] Πόθησε κι έπλασε, πόθησε κι έσκαψε τις κόρες των ματιών της θυμώνοντας όλους τους ανέμους. Έργο κάποιου που θέλησε να αγαπηθεί. Όπως σε κάποιες φθαρμένες αγιογραφίες σε πολύπαθα νησιά της ορθοδοξίας όπου ο θαυμασμός μπερδεύεται με την καλοσύνη και όταν κοιτάζεις βαθιά στη ρίζα των ματιών του ανθρώπου που <λες ότι> αγαπάς στο μέτωπό σου σχηματίζεται ένα ερωτηματικό.