Στα πυκνά και άγρια δάση ενός τόπου άγνωστου και μακρινού, ένας μυστήριος και μοναχικός λύκος, αποκομμένος από την αγέλη, περιπλανιόταν τις ζοφερές νύχτες, χωρίς προορισμό. Ήταν ο Σοριάμ, που η μοίρα του έδειξε έλεος και γλίτωσε από πνιγμό. Έμεινε για πάντα λύκος, κάτι που πάντα ήθελε, χωρίς όμως τη δύναμη του ιερού λευκού λύκου που του αφαίρεσε τη ζωή. Τιμωρημένος για την αχαριστία και τη βεβήλωση που προκάλεσε, πληγώνεται περνώντας ανάμεσα στις αγκαθωτές λυκοποριές και θρηνεί για τις χαμένες δόξες κάτω από το ειρωνικό χαμόγελο της πανσελήνου να του φωτίζει τη γκρίζα του γούνα και να του θυμίζει. Πίνοντας το αίμα μου θα ξέρεις πάντα που είμαι και θα μπορώ να νοιώθω τις επιθυμίες σου για περιπέτειες γεμάτες αίμα και ηδονές μέσα σ’ ένα ανελέητο αιώνιο παιχνίδι.