[...] Ας παραμεριστεί λοιπόν κάθε σύγκριση και ας περιοριστούμε στην εκτίμηση ενός αρτιότατου έργου, που συγκρατεί το ενδιαφέρον του ακροατή. Ο "Μπέκετ" ανήκει, μαζί με τα πολυάριθμα άλλα έργα, στη δημιουργία ενός δραματουργού στην οποία πρέπει κανείς να θαυμάσει ότι αποτελεί ίσως το τέρμα μιας εποχής, και οπωσδήποτε συνορεύει με την επαναστατική επικράτηση, στις ημέρες μας, του Θεάτρου του Παράλογου (Σαμουήλ Μπέκετ, Ιονέσκο, Αδάμωφ). Πώς τώρα αυτός ο ανανεωμένος αλλά συγκρατημένος μέσα στα όρια του παραδοσιακού συντηρητισμού λυρικός ρεαλισμός του Ανούιγ γειτονεύει χρονικά και προηγήθηκε από την έκρηξη που κατέληξε να καταργήσει την κυριαρχία του Λόγου, χωρίς να μεσολαβήσει καμιά σύγκρουση ή βιαιότητα και χωρίς να πάψουν να συνυπάρχουν και οι δύο ροπές και να διατηρούν το ενδιαφέρον του κοινού τους; Ίσως να είναι και τούτο ένας ακόμα παραλογισμός της εποχής μας. (Τ. Κ. Παπατσώνης)