Όταν χωρίς συμβιβασμούς ο μοναχός βρίσκεται σε υπακοή, βιώνει πλήθος πνευματικών αλλοιώσεων· είναι πλήρης θείας αλήθειας και άφθαρτης παρακλήσεως. Η ολοτελής σταύρωσή του ελκύει την επισκοπή του Κυρίου προς αυτόν μέρα και νύχτα, καθώς ο Κύριος αναγνωρίζει στο πρόσωπο του δούλου Του συγγενικό Του πνεύμα. Παρόλο που έχει γίνει "κτηνώδης παρά τω πατρί αυτού", έκθαμβος ανακαλύπτει ότι βρίσκεται αδιάστατα στην παρουσία του Θεού. Μέσα από την αδιάκοπη παράδοσή του στο θέλημα του Γέροντά του, ο μοναχός ενοικεί στο ρεύμα του θείου θελήματος, και ως εκ τούτου, μέσα του σκηνώνει η δωρεά της Πεντηκοστής, το χάρισμα του Αγίου Πνεύματος. Ο μοναχός που καλλιεργεί πνεύμα συντετριμμένο και υφίσταται τις αλλοιώσεις των παρακλήσεων της χάριτος, αποβαίνει υπερκόσμια εικόνα του μυστηρίου της Πεντηκοστής. Φέρει μέσα του την παρηγοριά του Αγίου Πνεύματος, που φωτίζει τον νου του και ενισχύει την καρδιά του να δράμει την οδό των εντολών του Χριστού. Όσοι εμμένουν σε τέτοιο είδος ζωής και έχουν διέλθει την αυτοεκμηδένιση ενώπιον των κριμάτων του Θεού, καθίστανται ικανοί να κράζουν με παρρησία προς τον Θεό των Πατέρων τους με τους λόγους του Ψαλμού: "Εκολλήθη τω εδάφει η ψυχή μου· ζησόν με κατά τον λόγον Σου".