Μικροί, μεγάλοι, γυναίκες, άντρες, με φορτωμένη πάνω τους -ή και σε ζα-την προχειροσυμμαζεμένη οικοσκευή, σακιά, μπαούλα, μπόγους, δέματα, κοφίνια, όλοι δρόμο για κρυφές κι απόκρυφες μεριές... Τρεχαλητό του σκοτωμού για δυο και τρία δρομολόγια, ει δυνατόν και τέσσερα. Ξοπίσω κι ο μπόμπιρας σε μια περίπτωση, τρέχοντας με κλάηματα και γυρεύοντας μ' απλωμένα τα χεράκια "γκαλαλίτσα". Δηλαδή αγκαλίτσα. Αγκαλιά. Εκείνη την ώρα! - Γκαλαλίτσα! Γκαλαλίτσα! Γκαλαλίτσα! Με πολύ κόπο ένα πισωκοίταγμα της ψόφιας από την κούραση μάνας μ' ένα πνιχτό πνιχτό σιωπητήριο κέλευσμα στο στόμα: - Σσσστ! Γιορμανοί, ασταύρωγο! Γιορμανοί! Άχνα ύστερα κι εκείνο το καημένο. Σιωπηλό ξοπίσω τους, πότε πότε μόνο επαναλαμβάνοντας χαμηλόφωνα τη μεγάλη απειλή "Μανοί... Μανοί...". ("Μνήμες", σελ. 79-80)