Μια θάλασσα από σόγια δημιουργείται τυχαία γύρω από ένα αεροδρόμιο-μινιατούρα. Από το σημείο αυτό η ηρωίδα της νουβέλας ξεκινάει μια αυτοσχέδια διαδρομή που περνάει από αεροδρόμια, ξενοδοχεία, προάστια, μια μητρόπολη. Επιβιβάζεται, αποβιβάζεται, περπατάει, καταγράφει ήχους κι ακολουθεί συνεχόμενους συνειρμούς. Βρίσκεται εδώ, εκεί και ξανά εδώ, ενώ η θάλασσα από σόγια γίνεται όλο και πιο καφέ από την ουασάμπι. Μια νουβέλα με θέμα τις παραλλαγές πάνω σε μία ταχύτητα, μέσα από την οικειοποίηση του Έξω και την επιθυμία τού να χαθείς μέσα σε αυτό.