Ένας χείμαρρος που μ’ έκανε να την κοιτάξω στα μάτια και μέσα τους να δω, να καταλάβω ή πιο σωστά, να αισθανθώ αυτά, τα χωρίς ειρμό λόγια της καθώς προσπαθούσε να μου εξηγήσει. Ήταν σαν να είχα απέναντι μου ένα παιδί που η καρδιά του ήταν γεμάτη πίκρα και πόνο. Αφέθηκα στο άκουσμα των λόγων της μα πιο σωστά στους κραδασμούς της ζωής της και στη λαχτάρα της για ανταπόκριση, στην αγάπη που η ίδια ήταν έτοιμη να προσφέρει και να σταθεί με συντροφικότητα, καλοσύνη, κατανόηση.