Ο Αλέξανδρος ήταν παρών... Με πλησίασε με χαμόγελο, με χαιρέτησε και ξεκίνησε να μου μιλάει προφανώς γιατί ήθελε να το μοιραστεί και να ξαλαφρώσει. ''Τάσο, είμαι πολύ στενάχωρη μένος. Δεν ξέρω αν το γνωρίζεις αλλά μένω στα Καμίνια σ' ένα πολύ μικρό διαμέρισμα. Η γυναίκα μου μαγειρεύει από νωρίς το βράδυ γιατί ξυπνάει από τις 5 το πρωί για να ξεκινήσει να καθαρίζει σκάλες. Έχουμε και ένα μικρό παιδί 13 χρονών, ο μοναδικός μας μέχρι στιγμής παράδεισος. Χθες, Παρασκευή βράδυ, μου είπε ο μικρός: ''Μπαμπά, να παραγγείλουμε πίτσα με κόκα κόλα να φάμε;" Του είπα ότι εδώ και πολύ καιρό έχω μιλήσει με τον κύριο που έχει το διπλανό διαμέρισμα να το αγοράσουμε για να μεγαλώσουμε το σπίτι μας, να ζούμε όλοι πιο άνετα και πιο ανθρώπινα. Κάνε λοιπόν αγόρι μου λίγο υπομονή για να πετύχουμε το στόχο μας... Γι' αυτό να πούμε στη μαμά να μας κάνει μια μακαρονάδα με σάλτσα και να πιούμε νεράκι του Θεού; Μου είπε ''ναι μπαμπά μου", έτσι κάναμε αλλά εγώ κάποια στιγμή πήγα στο μπάνιο και μ' έπιασαν τα κλάματα".