Στο "Μία νυξ δι' εν έτος" ο Γιάννης Πάσχος κατάφερε μες στο ελάχιστο να κλείσει το μέγιστο. Σε μικροσκοπικά φιαλίδια το μεθυστικό άρωμα μιας ζωής, πολλών επάλληλων ζωών - ν' ανοίγεις το καπάκι και να ξεχύνονται οι μυρωδιές ολόκληρου κήπου... [...] Ο Γ. Πάσχος δεν πλάθει μύθο, κατά τις κλασσικές συνταγές, τον ανακαλύπτει, ή μάλλον αρέσκεται να ντύνει μ' αίσθημα όσα οι πολλοί θα προσπεράσουν αδιάφοροι. Σ' ελάχιστες σελίδες μέσα, καταφέρνει να δέσει τους χαρακτήρες ολόφρεσκους, να σαρκάσει και ν' αγαπήσει, να φανερώσει την κρυφή του περιφρόνηση για όσους "δεν καταλαβαίνουν από τέτοια", να δείξει με κλείσιμο πονηρό του ματιού λεπτομέρειες ουσιαστικώτατες, και να τελειώσει πάντα με μιά κορύφωση, που δένει τ' όλο κείμενο όπως τα σιδερένια στεφάνια κρατάν τις ντούγιες ξύλινου βαρελιού, γεμάτου σπάνιο μεθυστικό κρασί. (απόσπασμα από τον πρόλογο του Στάντη Ρ. Αποστολίδη)