Ο ήρωας του Αγκέεφ, επηρμένος, δανδής, θεωρεί πως χάρη στην πνευματική του υπεροχή έχει δικαίωμα να αντιμετωπίζει τη ζωή επιπόλαια, αισθητικά· πως είναι κάποιο πλάσμα σπάνιο, ξεχωριστό, ανώτερο. Ο συγγραφέας, επηρεασμένος και από τον ντοστογιεφσκικό Ρασκόλνικοφ, περιδινίζεται σε απροσμέτρητες αβύσσους της ανθρώπινης ψυχής, από το ένστικτο του φόνου σε εκείνο της αυτοκατάργησης, από τον έρωτα στον θάνατο και πάλι πίσω, ενώ οι στοχασμοί του ξεδιπλώνονται αμείλικτα, σελίδα τη σελίδα, βουτώντας όλο βαθύτερα στον ψυχισμό του ήρωα και στα αιώνια φιλοσοφικά ερωτήματα της ανθρώπινης ύπαρξης – και παντού στο μυθιστόρημα σαν σταθερό μουσικό μοτίβο συνεχώς να ακούγεται: ο εθισμός στην κοκαΐνη. Το βιβλίο είναι καλυμμένο με το γοητευτικό πέπλο μυστηρίου που σκεπάζει και τον ίδιο τον συγγραφέα: ένα μυθιστόρημα αίνιγμα, από έναν συγγραφέα αίνιγμα – ένας γοητευτικός, άλυτος γρίφος, με αναγνώσεις ποικίλες, που προσκαλεί τον αναγνώστη σε ένα εφιαλτικό, σαγηνευτικό ταξίδι.