Η συναλλαγή που ακολούθησε τον πακτωλό των δανείων που έλαβε η Ελλάδα κατά τα έτη 1879-1893 και η διασπάθιση του δημόσιου χρήματος με προμήθειες και διάφορα έξοδα κρυφά και φανερά, έφερε την πτώχευση του 1893. Οι διαπραγματεύσεις που ακολούθησαν με τους ξένους δανειστές για τη ρύθμιση των δανείων, οι οποίοι επεδίωκαν τον έλεγχο των προσόδων του κράτους, αποδείχτηκαν άκαρπες, αφού ισοδυναμούσαν με την κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας και καμία κυβέρνηση δεν αναλάμβανε την ευθύνη της «εσχάτης προδοσίας». Τη λύση στο αδιέξοδο, τέσσερα χρόνια αργότερα, θα έδινε ο επαίσχυντος πόλεμος του 1897. Η μη «εθνοφελής» έκβαση του πολέμου και οι συμφορές που ακολούθησαν, έρχονταν σε ευθεία αντίθεση με το κυρίαρχο ιδεολογικό πρόταγμα της Μεγάλης Ιδέας. Η πολύπλευρη προπαγάνδα θεσμικών και εξωθεσμικών κέντρων συνετέλεσε ώστε να απωθηθεί απ’ το προσκήνιο η ατιμωτική ήττα, ο ίδιος ο πόλεμος αλλά και οι αιτίες που τον γέννησαν. Στο έργο εκτίθενται, για πρώτη φορά με τον πλέον διεξοδικό τρόπο, όλα τα γεγονότα του πολέμου, αποδεικνύοντας τις προσχεδιασμένες ενέργειες του παλατιού, που διατηρώντας τον έλεγχο των στρατιωτικών επιχειρήσεων, οδήγησαν στην τακτική των «αλλεπάλληλων οπισθοχωρήσεων» και στην ατιμωτική ήττα των ελληνικών όπλων. Αποκαλύπτεται επίσης, μέσα από τις μαρτυρίες των πρωταγωνιστών της εποχής, η συντονισμένη προσπάθεια να καλυφθούν οι τεράστιες ευθύνες των μεγαλόσχημων και να επιρριφθούν σε μυστικές εταιρίες αλλά και στις πλάτες του «απαίδευτου λαού».