Κοίτα – ο πρώτος πάγος απλώνεται στους δρόμους μας το πρωί, και το αίμα έχει γεύση άγριου λευκάγκαθου ενώ στα χείλη απόμεινε ίχνος φιλιού, σαν μικρή πληγή? κοίτα, πόσο φθαρμένες είναι οι τσέπες από τα χέρια με τα δερμάτινα γάντια, κοίτα πώς ξεχνιούνται όλες οι δικές σου επιπόλαιες ενέργειες, και οι κακές συνήθειες? πόσο κοντά κοιμούνται τα πουλιά στα κλαδιά, πόσο γκρίζα φαίνεται η αναπνοή στον αέρα, καθώς ο ήλιος χαϊδεύει τις στέγες της πόλης, τις κορυφές των μαύρων δέντρων από πάνω, και τα κοιμισμένα ψάρια στα αργοκίνητα νερά? πώς ο κόσμος σου προσφέρει δώρα – κρύα μήλα, όψιμα λουλούδια, ξαφνικά απάνεμα βραδινά και άλλες χαρές – φάε, πάρε, κράτα, φύλαξε τη μνήμη του καλοκαιριού? καθώς θα ωριμάζει στους πνεύμονες η νέα ζεστασιά, καθόλου άσχετη, απαλή, αόρατη, εύθραυστη, σαν ζωντανός μίσχος. Και όλα όσα σου έχουν συμβεί ξαφνικά δεν έχουν καμιά σημασία.