Η Ιατρική Αποκατάσταση είναι μια ομαδική διαδικασία που εκπαιδεύει τον ασθενή στη νέα κινητική του κατάσταση. Σκοπός της είναι, ανάλογα με το επίπεδο και τη βαρύτητα της βλά¬βης, να κατακτήσει ο ασθενής το μέγιστο λειτουργικό αποτέλεσμα που θα του επιτρέπει λει¬τουργική ανεξαρτησία και συμμετοχή, διατηρώντας έτσι τον οικογενειακό, επαγγελματικό και κοινωνικό του ρόλο, ως την πλήρη επανένταξη. Η Σουηδοαμερικανή ψυχίατρος Ελίζαμπεθ Κιούμπλερ-Ρος, που μελέτησε την αντίδραση στην απώλεια των ασθενών και των συγγενών τους, έφτιαξε το μοντέλο γνωστό ως «πέντε στάδια του πένθους»: Η άρνηση, ο θυμός, η διαπραγμάτευση, η κατάθλιψη και, τέλος, η απο¬δοχή. Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο εξελίσσονται τα κεφάλαια που ακολουθούν. Οι ψυχολογικές συγκρούσεις εκδηλώνονται κυρίως στα πρώτα στάδια της κάκωσης και συμπίπτουν με την αρχική διαχείριση και το πρόγραμμα αποκατάστασης που ακολουθεί. (Από το προλογικό σημείωμα του Λ. Μπάκα)Η ταινία είναι εμπνευσμένη από την παρατεταμένη παραμονή μου, το καλοκαίρι του 1987, σε έναν θάλαμο του ΚΑΤ. Έτσι μου ήρθε η ιδέα να μοιραστώ αυτή τη συναρπαστική εμπειρία με το κοινό, αρχικά μέσω μιας ταινίας μυθοπλασίας. Κατέληξα όμως, μετά από 30 χρόνια ωρίμασης, ότι αυτή η ταινία θα έπρεπε να είναι ντοκιμαντέρ. Βρέθηκα αντιμέτωπος με μια συναρπαστική πραγματικότητα, την οποία θα ήταν αδύνατο να αφήσω στο παρασκήνιο ‒ ο αγώνας των τραυματιών να ανακτήσουν την αυτονομία τους και, για πολλούς, η προσωπική τους μάχη να αποδεχτούν την αναπηρία τους. Φυσικά η κοι¬νωνική διάσταση της ταινίας παρέμενε παρούσα, αλλά περνούσε αναγκαστικά σε δεύτερο πλάνο προκειμένου να αφήσει χώρο για την Αποκατάσταση και την υπαρξιακή σύγκρουση που αναδύεται ανάμεσα στην Ελπίδα και στην Αποδοχή. Η μικρογραφία της κοινωνίας γινό¬ταν μια μεταφορά για την ανθρώπινη κατάσταση. Το βιβλίο είναι προέκταση της ταινίας. Και αντίστροφα. Το ένα φωτίζει την άλλη ως σε ένα παλίνδρομο.