Η ΚΡΑΥΓΗ Ποτάμια είναι τα δάκρυα που έχεις κλάψει για τα λάθη σου, αλλά τον πόνο δεν κινούν. Μικρές στιγμές σιχαίνεσαι αυτό που είσαι κι απεγνωσμένα αναζητάς αυτό που θα 'θελες να είσαι. Βυθίζεσαι στην απελπισία σου. Μάχεσαι, γαντζώνεσαι με τα νύχια στο πάτωμα, σκίζεις τις σάρκες σου και πολεμάς να κρατηθείς ζωντανός, να μη βουλιάξεις στην άβυσσο της ανυπαρξίας. Ματώνεις την ψυχή και το σώμα σου για να σωθείς για μια μόνο μέρα και αύριο, πάλι τα ίδια. Και αναλώνεσαι. Καίγεσαι μέσα στον χρόνο που περνά. Κάθε μέρα λιώνεις όλο και πιο πολύ κι ασπρίζεις. Κι όλο σκέφτεσαι τι θα σε σώσει από αυτό το μαρτύριο. Και εκεί, πάνω στον πανικό σου, γυρνάς και την κοιτάς. Αυτό το αγγελικό πρόσωπο, τα μάτια τα μεγάλα, τα καστανά, τα γεμάτα αγάπη. Και τότε σώνεσαι. Λυτρώνεσαι. Παίρνεις δύναμη και επιβιώνεις ακόμα μία ημέρα. Για εκείνη, λες, μόνο για εκείνη!