Η γεννηµένη προ πεντηκονταετίας Μεταπολίτευση φαντάζει γρίφος. ∆ηµοσιολόγοι διαφωνούν για το πότε εξέπνευσε, αλλά και για το πόσο ζωντανά παραµένουν τα «καταπιστεύµατά» της. Πολιτικοί των δύο κοµµάτων (ΠΑΣΟΚ, Ν∆) τα οποία γεννήθηκαν µαζί της και κυριάρχησαν σε όλη –ή σχεδόν– τη διάρκειά της τη στηλιτεύουν, ως συνολικά επιζήµια περίοδο. Κάποτε αυτό το έκανε µόνον η Ακροδεξιά.
Στην πραγµατικότητα αφορίζουν τον ριζοσπαστισµό που αναπτύχθηκε στην κοινωνία κατά τη Μεταπολίτευση (κυρίως την πρώιµη) κι άσκησε πολλαπλές επιδράσεις. Ο αφορισµός αυτός λειτουργεί και ως φύλλο συκής, πίσω από το οποίο πασχίζουν να κρυφτούν οι συνέπειες των επιλογών της οικονοµικής ελίτ και τα αδιέξοδα του παραγωγικού µοντέλου της χώρας.
Ο ∆ιονύσης Ελευθεράτος ακτινογραφεί τις σηµαντικότερες πολιτικές -κοινωνικές συγκρούσεις της Μεταπολίτευσης, κυρίως από την πρώτη και ζωηρότερη περίοδό της. ∆ιαπιστώνει πώς επηρέασε ο ριζοσπαστισµός της τις ιδέες και την ψυχαγωγία. Εξετάζει τις κυκλοφορίες των εφηµερίδων παράλληλα µε τις πολιτικές εξελίξεις. Προσδιορίζει τη θέση που έδωσε το κλίµα της εποχής στο ποδόσφαιρο, το µπάσκετ, τη ροκ µουσική, το σινεµά. Τέλος, εστιάζει σε µερικά κλασικά κατηγορητήρια, σε βάρος της Μεταπολίτευσης, για την οικονοµία και τα εργασιακά.
Το βιβλίο τρυπώνει σε δικαστικές αίθουσες, πολιτικές συνεδριάσεις, «κονκλάβια», διαδηλώσεις, απεργίες, πεδία αστυνοµικών εφόδων· σε γήπεδα, κινηµατογράφους και χώρους συναυλιών. Οι «ήχοι» του είναι –και αυτοί– πολλαπλοί. Ακούγονται τα συνθήµατα των συλλαλητη­ρίων, τα επινίκια γέλια των απεργών της ΛΑΡΚΟ, τα soundtrack του Ζ και της Κατάστασης πολιορκίας, τα «σόλο» του Ρόρι Γκάλαχερ στη Νέα Φιλαδέλφεια και του Τζο Στράµερ στο Καλλιµάρµαρο.