Αυτά τα δύο κείμενα πραγματεύονται τη ρηξικέλευθη μετάφραση της "Αντιγόνης" και του "Οιδίποδος Τυράννου" του Σοφοκλή από τον Xαίλντερλιν, για να αναδείξουν τον απώτερο σκοπό του Γερμανού ποιητή, που δεν ήταν άλλος από τη συγγραφή μιας "γνήσιας νεωτερικής τραγωδίας". Τη χαιλντερλιανή μετάβαση από τη μετάφραση στο θέατρο πραγματοποίησε και ο Λακού-Λαμπάρτ, αφενός επιμεταφράζοντας στα γαλλικά και τις δύο χαιλντερλιανές γερμανικές μεταφράσεις, για να παρουσιαστούν στη θεατρική σκηνή, αφετέρου συμμετέχοντας στη σκηνοθεσία της "Aντιγόνης" και προβαίνοντας στη δραματική επεξεργασία του "Oιδίποδος Τυράννου". Εν ολίγοις, το εγχείρημά του θέλει να δείξει θεωρητικά και εμπράκτως ότι η "μεταφραστική" επιστροφή του Χαίλντερλιν στον Σοφοκλή, στην ελληνική τραγωδία ως απαρχή του θεάτρου εν γένει, δεν είναι αποτέλεσμα μιας κάποιας νοσταλγίας της Ελλάδας αλλά επιστροφή στο θεμέλιο της θεατρικότητας.