Η επαφή Ένα χτύπημα των δακτύλων του ήταν αρκετό κι εξαφανίστηκα ως δι’ απορίας. Τσαλάκωσε ανεπανόρθωτα εμμονές έσχισε όλα τα γραπτά του ‒παρά λίγο να σχιστώ κι εγώ στα δύο. Γράφει και πάλι. Σβήνει κείμενα, επικείμενα κι εμένα μάλλον, πότε; Με ανασηκωμένα τα μανίκια στο πουκάμισο λευκό είναι καλοκαίρι το ένα χέρι του σηκώνει ένα βάρος στο στήθος λογοκλόπου έρωτος το άλλο χαϊδεύει μια γνώριμη ματαίωση στο βλέμμα μόλις διαισθάνεται πως κάτι θα του έρθει κατακούτελα με νιώθει ξάφνου σαν ολοκλήρωμα σε απόγνωση στοιχειωδώς φθινόπωρο πια κρυώνει το δίχως άλλο. Επινοεί επιμελώς το σκοτάδι και το ταξίδι μου τη νύχτα ζητά μόνος του να σκεπαστεί σε κάποιον ύπνο ανάμεσα σε τόσες μα πόσο άγνωστες λέξεις. Ξυπνά στον ίδιο πάλι ύπνο του να χτίσει από μαγνητικά υλικά τη θερμοδυναμική του γράμματος με τα ίδια του τα χέρια πριν χαράξει η ημέρα τον μεταφραστικό του στόχο. Φορά μακρυμάνικη την πραγματικότητά του ανάποδα από ύφασμα ελαφρύ σαν χώμα κι ο βυθός που ξεσκεπάζει εκείνη τη στιγμή το φως γράφει λάθη αλάνθαστα. Με προσοχή με αγγίζει σαν γλύπτης που άφησε τα νύχια του άκοπα να μείνουν σημάδια ανεπανόρθωτα επάνω στον πηλό του και ο καιρός περνά με επιεική συγκατάνευση. Κι όμως, πέτυχε. Πέτυχε στην ατέλεια η επαφή μας. Όταν διασχίζει τους δρόμους της πόλης σαν να πολιορκεί τη μοναξιά του με τα μάτια των πολλών ορθάνοιχτα φέρνει μια κάποια αντίσταση την χρίζει καθρέφτη αγκυλωμένος στέκεται μπροστά στο κόκκινο φως που τον ακολουθεί χρόνια τώρα δίπλα στο μέλλον του πλάτη με πλάτη κι ας φέρνει αντίσταση. Φέρνει παίρνει δίνει λόγια στη φωνή που γυρίζει αντιστρόφως γρανάζια στο μυαλό του μέσα κι έξω του κόσμου αόρατα φέρνει κι άλλη αντίσταση. Γιατί είναι μια συνείδηση χωρίς διέξοδο χωρίς αγγελιαφόρο χωρίς ταχυδρόμο. Και πώς να τον ειδοποιήσω τώρα που είναι αργά τώρα που νομίζει ότι όλα τελείωσαν τώρα που έγινε απολίθωμα τύψης ότι μπορεί ακόμα να (μην) ελπίζει; Μ