"Ο Σπύρος Τσοτάκος δεν εγκλωβίζει τη γραφή του σε στείρες φόρμες, καθόλου δεν επιδιώκει να "υιοθετηθεί" από τις νέες τάσεις, κι ενώ με περίσσια παρρησία εκφράζει τις σύγχρονες νευρώσεις και μοιάζει να αντιλαμβάνεται την διαβρωτική χαύνωση της πλήξης που έρπει τα υδαρά της άκρα γύρω από το καθημερινό μας βήμα, καταφέρνει και διατηρεί στα ποιήματά του τον Μύθο, δεν τον ξεχνά, δεν τον απεκδύεται. Σαν να τιθασεύει με φυσικούς όρους το μεταφυσικό βίωμα του. Ακόμα κι όταν εμφανίζονται στα ποιήματα του αρχετυπικές εικόνες του ασυνειδήτου να ιχνογραφούν με πλούσια παλέτα τον συλλογικό κόσμο, ακόμα και τότε, διατηρεί στον συνειρμό του μια αφετηρία αιτιατή, έναν ενδογενή ρυθμό, τον αισθητικό προσανατολισμό του ακέραιο. Σαν να διαλέγει από τον υπερρεαλισμό μόνο τα πιο πολύτιμα στοιχεία". (Νίκος Χρυσός, "Έγιναν οι λέξεις μας απόηχοι του ανέκφραστου", 15 Σεπτεμβρίου 2013, ιστοσελίδα Bibliotheque)