"Το πλοίο πλεύρισε στην αποβάθρα, που ήταν πιο κατεστραμμένη από κείνη της άλλης όχθης. Ο Σαμπούροφ και η Άννα κατέβηκαν από τους τελευταίους. Προχωρούσαν δίπλα-δίπλα. Πέρασαν από μια σκοτεινή, γεμάτη λάκκους κατηφοριά. Κάποτε-κάποτε εκείνος έμενε λίγο πιο πίσω, μα αμέσως την πρόφταινε και πήγαιναν στο ίδιο ύψος. Τα πόδια του πατούσαν και πάλι το χώμα του Στάλινγκραντ, τη γη του Στάλινγκραντ, αυτήν την ίδια, την παγωμένη, τη σκληρή, την αναλλοίωτη, τη γη που δεν παραδόθηκε στους Γερμανούς. Και στα λινοτυπικά πιεστήρια των εφημερίδων στοιχειοθετούνταν και απόψε τα συγκρατημένα ανακοινωθέντα του Γενικού Επιτελείου. Και οι άνθρωποι, πριν πέσουν να κοιμηθούν, ακούγοντας τις τελευταίες ειδήσεις από το ραδιόφωνο, συνέχιζαν ν' ανησυχούν ακόμα για το Στάλινγκραντ. Δεν ήξεραν πως η πολεμική κατάσταση στα πεδία των μαχών πήρε άλλη τροπή. Δεν είχαν μάθει το μεγάλο χαρμόσυνο γεγονός που αναποδογύρισε τα χιτλερικά σχέδια. Δε μάντευαν πως ανέτειλε η μεγάλη μέρα για τη Ρωσία..."