Ο χειμώνας εφέτος ήταν και πάλε μαζί μας. Αλλοπρόσαλλος μοναχικός όχι και μόνος. Με άβουλη καρδιά να μας παραφυλά, με ψιθύρους της βροχής να μας νανουρίζει και με των ανέμων τις αναίτιες ριπές να μας πετροβολά. Κάπου εκεί, μες σε μεθυσμένες επιθυμίες και σε νόστους παραδείσου, γυρέψαμε ασκητές να στήσουμε πάνω σε σανίδια επιτήδεια, ξόρκι να ιστορήσουμε στην απελπισία, και στην ματαιότητα της προόδου πετροβολιά. Και γυρέψαμε στα μικρά ετούτα εικονίσματα να χτίσουμε τη ζωή με χώμα και φως· τη ζωή όπως γίνεται αιώνες τώρα στις καρδιές και στα σώματα των ασκητών· τη ζωή ως ενότητα του παντός, που συμβαίνει στο νυν και αεί με κόπο και πόνο, με την εκούσια θυσία του εαυτού. Κι έτσι κινήσαμε ταξίδι μακρινό για τον πηγαιμό για την Ιθάκη των χρωμάτων και τη θεσπέσια Πηνελόπη των σχημάτων. Κι έπρεπε τρόπους να βρούμε να παντρέψουμε χρώματα, και κινήσεις να αρμόσουμε μυστικά, για να γίνει ζωγραφική η ζωή των ασκητών, η ζωή απ' τη μεριά των ασκητών, όπου όλα αλληλοπεριχωρούνται φιλιώνοντας στην επιστροφή τους στη μεγάλη μήτρα της Ζωής. Οι ασκητές οι εμοί έχουν χρώματα πολλά και θριαμβευτικά, γιατί είναι κήρυκες που διαλαλούν για τη δύναμη της ομορφιάς, χρώματα που σεμνά και τρυφερά φωνάζουν πως ο κόσμος αλλιώς δε γίνεται να ζήσει παρά μονάχα με την ανόρια ελευθερία που δέχεται να θυσιαστεί για χάρη του εχτρού· με τη σιωπή που ποτέ δεν προηγείται της ερώτησης· με την αγάπη που υπομένει και στο σώμα βαστά όλα του κόσμου τα στρεβλά και τον πόνο και τον θάνατο με χαρά.