Κουφάρια μείναν στο κοράκι σου τα όκια, τότε που ναυαγός στο ξερονήσι, δώδεκα μέρες βύζαινες τη φώκια, τις άγκυρες σου στον κυκλώνα είχες πνίξει. Με τα μπαλόνια στ’ άλμπουρό σου σηκωμένα, σε παίρνει η ρεστία στ’ ανοιχτά, το μόνο που ’χω είν’ εσένα κι ένα σκυλί που αλυχτά. Καράβι ’μαι κι εγώ ναυαγημένο, έπνιξα τις δικές μου στον βοριά, καραμοσάλι σ’ ένα στίγμα μου χαμένο στη Ρούμελη ή κάπου στον Μοριά. Πάρε με τώρα πειρατή σου, έχω και μάτι τυφλωμένο, τσεκούρι να ’μαι και σπαθί σου μα και το χέρι το κομμένο. Θα δεις πως όλα τα κατέχω, μπαίνω όπου άλλοι δεν χωράν, από τα χίλια μίλια βλέπω, τις νύχτες, τ’ άστρο τ’ Αλμποράν