Η πρώτη εικόνα που θυμάμαι είναι ότι ξύπνησα στην αγκαλιά του πατέρα μου από έναν τρομακτικό θόρυβο. Επρόκειτο για τον βομβαρδισμό του λιμανιού του Πειραιά από τους Γερμανούς στις 6 Απριλίου του 1941, βράδυ, εννέα η ώρα περίπου. Μια δεύτερη εικόνα αμέσως μετά είναι να με τυλίγει ο πατέρας μου με μια χοντρή κουβέρτα και κρατώντας με στην αγκαλιά του να πηγαίνουμε σε ένα δημόσιο καταφύγιο της γειτονιάς κατασκευασμένο από την κυβέρνηση. Έχει εντυπωθεί ζωηρά στη μνήμη μου ο φόβος που ήταν ζωγραφισμένος στα πρόσωπα όλων. Τα πάντα έτρεμαν από τις εκρήξεις καθώς οι βόμβες έσκαγαν στον Πειραιά. Πάντως εγώ δε φοβόμουν, αφού η κουβέρτα και η αγκαλιά του πατέρα μού δημιουργούσαν ένα αίσθημα ασφάλειας και ζεστασιάς.