ΣΑΝ ΑΝΕΜΟΣ Είμαι ένα άπιαστο πουλί, διασχίζω τα κρύα σύννεφα και τις γαλάζιες παρυφές του πλανήτη ακουμπώ. Σαν άνεμος λοιπόν κι εγώ, μα από άνεμος πιο άνεμος συνάμα. Κι αντίκρυ μου, ευχήθηκα (ή μου ευχήθηκαν;) κάποτε να δω, άλλο πουλί να έρχεται προς εμένα, εξαντλημένο πλάσμα να ‘ναι αυτό φτερούγες ισχνές και μαδημένες, τα βάθη τα αμέτρητα να βλέπει και να τρέμει!... Να σαν το βράχο που ίσως κυλήσει απ’ το γκρεμό, τη γη θε να τραντάξει, κομμάτια πλέον να γενεί, χώμα, καϋμός και πέτρες! Αχ μεγαλεία αλλοτινά, έχετε πια περάσει; Μια ψυχή ν’ αγαπήσει και αυτό μονάχη σαν κι εμένα που να πετά τόσο ψηλά στα συμπαντικά γαλάζια. Βοήθεια λίγη να δοθεί κι αγάπη και συμπόνοια να γίνει σύντροφος γερός, για μακρινό ταξίδι...