Διάβασα αυτό το βιβλίο μονορούφι, με κομμένη την ανάσα και με τα δάκρυα να τρέχουν συνεχώς. Είναι ό,τι πιο συνταρακτικό μου συνέβη τα τελευταία χρόνια. Γιατί εδώ η λογοτεχνία αφήνει τον τόπο της στη ζωή, και η ζωή, όσο κι αν φαίνεται αυτό κοινότοπο, γράφει τις πιο πρωτοφανείς ιστορίες. Πρόκειται για το βιβλίο «Με νύχια και με δόντια» του Κώστα Τριανταφύλλη.