Ο πάροικος, ο συνοδός αλλά και θεωρός ο αντιλέγων σύντροφος με τη ρητορική του οδίτες είναι άγνωστοι απ’ τη βοή του κόσμου μοναχικοί στο διάβα τους, νοσταλγικές πνοές που συναντούν τις δύσκολες κι ανηλεείς στιγμές την Αρτεμούλα τη γλυκιά, τη Δέσποινα κυρία τον Κύρη τον ευγενικό μες την αφάνειά του για ν’ αναβλέπουν έκθαμβοι πρωτόφαντη ομορφιά που ανακτίζει κόσμους μας θαμμένους στη σιωπή πολύβοης θητείας μας που φθέγγεται, βρυχάται που θορυβεί με οίηση σ’ αλώνια κουρσεμένα από το μάταιο λογισμό, της λήθης βασιλεία και που καλεί κι ανακαλεί στην άλλη σιωπή μακριά απ’ την πολύβοη και δόλια αδολεσχία κλήρο πικρό, ναι, όλων μας του βίου διαβατών.