Γεια σας! Σας χαιρετώ από το αγαπημένο συννεφάκι. Σε αυτό το αόρατο, για τα δικά σας μάτια, συννεφάκι κάθομαι και απολαμβάνω την αγάπη όλου του κόσμου! Είμαι η Μαρία. Ο κόσμος με λέει Ντίβα. Όμως εγώ είμαι η Μαρία Κάλλας ή Καλογεροπούλου· γνώρισα ξενιτιά, πολέμους, πείνα, εγκατάλειψη, μπούλινγκ, φθόνο, εκμετάλλευση… αλλά και ικανοποίηση, γνώση, παγκόσμια αναγνώριση, αιώνια δόξα, χρήμα. Το συννεφάκι όπου κάθομαι και σας βλέπω από ψηλά είναι το ίδιο που με ακολουθεί από τη στιγμή που γεννήθηκα, εκείνη τη χειμωνιάτικη νύχτα του 1923 στη Νέα Υόρκη.(…) Από εκείνη την εποχή θυμάμαι διάφορα περιστατικά που με πλήγωσαν. Οι συμμαθήτριές μου με κορόιδευαν για τα χοντρά μου πόδια και την ταπεινή μου καταγωγή. Ήταν όλες καλλίγραμμες και πλούσιες! Ποτέ να μην πιστεύετε εκείνους που κολλάνε στους άλλους «ετικέτες». Ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και υπέροχος! (…) Να το θυμάστε αυτό! Ως παιδί τα είχα όλα αντίθετα στη ζωή μου, αλλά κατάφερα να νικήσω τις δυσκολίες και να μην κάνω τα προβλήματά μου στεφάνι δόξας1. Αυτό είναι το μόνο που θέλω να κρατήσετε εσείς, οι μικροί φίλοι μου, από τη ζωή μου. Εγώ θα είμαι πάντα εδώ, θα ερμηνεύω στις υψηλότερες νότες: “Να πιστεύετε στον εαυτό σας και να θυμάστε… μετά από την καταιγίδα, βγαίνει πάντα ο ήλιος! Και αν σας κίνησα την περιέργεια, ας ακούσετε και κάτι από το οπερατικό μου έργο! Κάθε φορά που θα με ακούτε, θα σας ψιθυρίζω “Σας ευχαριστώ που ακόμα μου κρατάτε συντροφιά στο αόρατο συννεφάκι μου”.