Με την ψυχή στο στόμα σπεύδουμε να πειθαρχήσουμε σε ό,τι μας διέπει, μ’ έναν χορό στο στόμα προσπαθούμε να αντιληφθούμε ό,τι μας αποτελεί - ή και το αντίστροφο. Σε κάθε περίπτωση, μοιάζει μάταιο να γυρεύουμε να συγκεράσουμε το μεταφυσικό μας αποτύπωμα με το σωματικό μας βίωμα· κι ας ξέρουμε ότι αλλιώς δεν γίνεται να ζήσουμε κανονικά. Σ’ έναν κόσμο ολοένα και λιγότερο διάφανο, με τους λαούς του μοιρασμένους ανάμεσα σε φανατικούς και πολιτικώς ορθούς, φαντάζει ουτοπικό και παράταιρο ν' αποζητούμε ένα κάποιο νόημα· ακόμα και στην αγάπη και στον έρωτα. Κι όμως, η φύση επιμένει να υποστηρίζει κάποιους α-νόητους που κρεμιούνται από τ' άστρα και παρωδούν τον παραλογισμό της εποχής τους, αρνούμενοι να υποκύψουν - μ’ όποιες συνέπειες - σ’ αυτή τη δυστοπία. Για αυτό κι ανθίζουνε ακόμα τα λουλούδια μέχρι κι ανάμεσα στις πλάκες των πεζοδρομίων, ας είναι και χωρίς το απαραίτητο οξυγόνο. Το "Μ’ έναν χορό στο στόμα" είναι μια ποιητική σύνθεση που ξεδιπλώνεται σε τρία μέρη: Έκθεση ωμοτήτων, Intermezzo και Σώμα με σώμα.