«Είμαστε μονάχα η σπορά του χθες», έγραψε ο σοφός. «Κι όπως λέει ένας μισογκρεμισμένος τοίχος στα Εξάρχεια: ΜΟΝΗ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΜΑΣ ΧΡΟΝΙΑ». Σε αυτή τη συλλογή διηγημάτων, που λειτουργεί ως θρυμματισμένο μυθιστόρημα, παρακολουθούμε τον πολυμορφικό πρωταγωνιστή, Πέρο ή Πέτρο ή αλλιώς Περσέα, στις κορυφώσεις μα και στις καταβυθίσεις του. Αυτές συνιστούν ψηφίδες μιας ολόκληρης εποχής, μέσα από δεκαετίες θεμελιώδεις, όσο και εκθεμελιωτικές, ενώ το νήμα της αφήγησης εκτείνεται από τα μετά πολεμικά χρόνια μέχρι και την τρέχουσα πανδημία, σαν μια ακίνητη και ανίκητη στιγμή.