Ένοιωσε να έρχεται η καταιγίδα από την μακρινή Βαρκελώνη και ακόμα πιο πέρα. Από άλλη χώρα, από άλλη πόλη που βρεχόταν και αυτή από θάλασσα, μια θάλασσα υφάλμυρη από τα δάκρυα των παιδιών. Πολλών παιδιών. Ήταν άνοιξη, αλλά όμως τα πέταλα των λουλουδιών έκλεισαν ερμητικά. Το ίδιο και το κέλυφος των καρπών. Τα πουλιά κρυβόντουσαν στις φυλλωσιές και τα γεράκια ακίνητα στους βράχους. Μόλις είχε μπει στην πόλη μας, μια ισχνή μορφή, με φθαρμένα ρούχα, σκόνη στα μαλλιά και χάντρες στα μάτια. Σιγοψιθύριζε κάτι δυσνόητες λέξεις. Σίγουρα όχι από τα μέρη μας. Τότε σταμάτησε να τινάξει την ανατριχίλα και με ένα σφύριγμα ίδιο αηδονιού, άπλωσε τα μπράτσα του, στερέωσε καλά τα πόδια και κοιτώντας απειλητικά στον ουρανό, τραγούδησε το Άβε Μαρία. Σε δευτερόλεπτα σωριάστηκε στο έδαφος. Κανείς δεν έτρεξε να δει τι του συνέβη. Φοβόντουσαν το κακό ότι μπαίνει στην πόλη τους. Εκτός του Ροβίρα που του σκούπισε τα σάλια από το στόμα και τα χαλίκια από τα χείλη, με ένα ολόδροσο λευκό μεταξωτό μαντήλι. Τον αναγνώρισε αμέσως. Ο λαβωμένος θεός.