(ΣΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ) Αν παίξεις στο πιάνο τρεις λέξεις, το σκοινί θα σου σφίξει τα χέρια. Αν παίξεις στο πιάνο πέντε λέξεις, το σκοινί θα σου τρίψει το δέρμα. Αν παίξεις στο πιάνο εφτά λέξεις, θα κλαις και θα τρέμεις. Θα στρέψεις αργά το κεφάλι προς τον ήλιο που δύει να τον δεις μεσ' από δύο σκοτεινά δαχτυλίδια: Μαύρος και κόκκινος καιρός συμπυκνωμένος γύρω από τα μάτια σου. Τα χέρια δεμένα, τα παπούτσια σου ολοκαίνουργια. Θανατοποινίτισσα, εγχειρισμένη στην εντέλεια. Ο ποντικός σ' αναγνωρίζει με τ' αθώα του μάτια, το μαύρο δάσος ανατριχιάζει από στοργή. Θα εκτελεστείς με αργό θάνατο σε μισθωτή εργασία, σε τιμόνι αυτοκινήτου με μικρό κυβισμό, σε σακάκι όμοιο με φούστα, σε δημόσια θέση και εικόνα. [...] (από την "Εισαγωγή") ΜΙΚΡΑ ΣΤΙΧΟΥΡΓΗΜΑΤΑ ΙΙ Ι. Την αγκάλιασε, κι ένιωσε σαν ν' αγκάλιαζε μενίρ: η γυναίκα αυτή δεν είχε μέση, μόνο αρχή και τέλος. ΙΙ. Την κρίσιμη εποχή, ο Θεός με φύλαξε από τη Σύλβια Πλαθ. VI. Ο ποιητής είναι άνθρωπος στοχαστικός, με γνώση, που γράφει σαν να τον έχουν μαγέψει. Ενώ τον έχουν μαγέψει. Και η ποιήτρια; ΙΧ. Όσο περνούσε ο καιρός, έβγαινε από την πραγματικότητα. Την παρακολουθούσε σαν βαμπίρ, μήπως μπορέσει να της αποσπάσει κανένα ποίημα. (από την ενότητα "Ο τρίτος γιός του Οιδίποδα")